روزهای پایانی اسفند۱۴۰۱ می‌توانست خیلی عادی تمام شود اگر من قصه مادر شدنم را در کوثربلاگ منتشر نکرده بودم. اما با خودم قرار گذاشتم بدترین نوشته روی زمین را در فضای وب منتشر کنم و غول کمال‌گرایی‌ام را بشکنم. از انتشار متن‌های بد دیگر نیز ترسی نداشتم. وقتی قرار بود هر دفعه متن بدی را منتشر کنم، ترس چرا؟
هرشب همه کلافگی‌های مادرانه را داخل صفحه تایپ، رها می‌کردم. صبح روز بعد نوبت انتشار بود.
تا اینکه با همایش روایت زن مسلمان در فضای مجازی آشنا شدم. حالا کلافگی‌هایم جهت پیدا کردند و دغدغه نام گرفتند. به یک جایی رسیدم که همه دغدغه‌هایم را دیکته کرده بودم؛ پس رفتم سراغ مطالعه و شنیدن پادکست تا چالش‌های جدیدی برای نوشتن بیایم. باز هم نوشتم ولی آنچه مهم بود فضایی بود که قلم کوچک من در آن نشکند. رسانه امنی که به مطالب من بازخورد دهد ولی قلمم زیر طوفان انتقادات نشکند.
بله! کوثرنت سالم‌ترین شبکه تعاملی برای یادگیری و انتشار محتوا در کنار اساتید و دوستان صاحب نظر.
از اولین باری که به‌طور جدی در کوثرنت قلم زدم، یک‌سال می‌گذرد. دست‌کم هر مطلب تولیدی‌ام از نگاه نقاد سه نفر گذشته تا منتشر شده است. در این یک‌سال خیلی سعی کردم افراد بیشتری را مجاب کنم تا به جای انتشار کیلویی محتوای کپی‌پیست، به انتشار گرمی مطالب تولیدی روی بیاورند.
دوستان خلاق و خوش‌فکر زیادی پیدا کرده‌ام. کلاس‌های مدرسه کوثرنت نیز کمک زیادی به آموزش من کرده است.
حالا به مناسب آماری که از زمستان ۱۴۰۲ کوثرنت منتشر شده‌است، بر خود لازم می‌دانم از زحمات همه عوامل کوثرنت تشکر کنم.

#به_قلم_خودم