در سفر اخیرمان به حرم مطهر رضوی،خادم ها توی جیبشان پر از شکلات های گوناگون بود.به هر بچه ای میرسیدند یک شکلات میدادند.در مسیر رفت و برگشت ما به حرم مطهر کلی شکلات جمع میکردیم.در دیگر اماکن مقدس هم که میرویم مردم لطف دارند و به بچه ها کاکائو،رنگارنگ،آبنبات و.. می دهند. دیده ام خیلی از والدین به این کار انتقاد دارند،خصوصا اگر فرزندشان مشکلات گوارشی داشته باشد یا بدغذا باشد.در موقعیت انجام شده قرار میگیرند و نمیتوانند شکلات را به فرزند خود ندهند.با خودم که فکر میکردم چاره چیست یاد ننه آقای دختر همسایه مان در بچگی افتادم.خدا رحمتش کند.وقتی از کوچه ای که در آن بازی میکردیم عبور میکرد نوه هایش جلو میرفتند و میگفتند ننه آقا چی داری؟

پیرزن هم دستش را توی جیب لباسش میکرد و یک مشت نخودچی کشمش توی دست هر بچه میریخت.

خبری از تغذیه های مضر با بسته بندی شیک نبود.نهایتا چند عدد مویز یا نقل هم بود.ترکیب اینها که مشکل گشا نام داشت پایه ثابت امامزاده ها و مکان های مقدس بود.مردم برای حل مشکلشان از این آجیل مشکل گشا نذز میکردند.

به نظرم آمد برای خوشحال کردن بچه ها،چه در حرم مطهر ائمه چه جاهای دیگر از همین ترکیب قدیمی مقوی استفاده کنیم.نه دندان هایشان را خراب می کند نه سوهاضمه می اورد.سیری کاذب ندارد و باعث افزایش حافظه میشود.

دفعه دیگر که خواستیم نذر کنیم توی پلاستیک های کوچک بسته بندی نخودچی کشمش بدهیم.از نظر هزینه هم یا مساوی شکلات و کاکائو است یا مقرون به صرفه تر.

حتی اگر خواستیم شکلات بدهیم به والدین بچه بدهیم تا با صلاح دید خودشان به فرزند بدهند.شاید آن بچه موقع غذا خوردنش است.

نذرتان قبول

زیارتتان قبول