مدتی است به آینده فرزندانم بیشتر فکر میکنم.به اینکه اگر بروند مدرسه و مادر بقیه هم کلاسی هایشان تحصیلات عالی و شغل های انچنانی داشته باشند،آیا بازهم فرزندم مرا به خاطر انتخاب نقش مادری تحسین می کند؟آیا میگوید مامان ازتو ممنونم که ادامه تحصیل ندادی و دلبستگی ایمن ما را به خطر ننداختی؟
واقعا فرزندانم از مقایسه من با دیگر مادران دوستانشان چه نتیجه ای میگیرند؟آیا من نمیتوانم همزمان هم مادر باشم هم فعال فرهنگی؟ به راستی نمیشود برنامه ای بریزم که بین نقش هایم تضاد پیش نیاید.نمی شودبیشتر به آینده فکر کنم؟ حتی اگر فرزندانم مقایسه هم نکنند من در روزگاری که بچه هایم بزرگ میشوند چه کنم؟
کاش برنامه تدریجی ای برای اولویت های اجتماعی ام بریزم‌.کاش همه ما زنهایی که از سر قدرت مادری و خانه داری را انتخاب کرده ایم،خانه نشین محض نشویم.کاش نگذاریم بچه هایمان زیر تفکر معلمی بار بیایند که حجاب ما را، که فرزندآوری ما را زیر سوال ببرد.اگر میدان اجتماعی را بخاطر خانه خالی کنیم چه زنانی جای ما را میگیرند؟
جامعه از تفکر چه زنانی پر میشود؟

این چندخط سوالاتی بود درذهنم،اگر کسی راهکاری دارد بفرماید

#روایت_زن_مسلمان