مصرف رسانه ای بانوان

واژه مصرف به معنای صرف و خرج کردن برای پاسخ به یک نیاز به کار می رود. مثلا نیاز تشنگی با مصرف آب برطرف می شود. هر چه نیازها اصیل تر، مصارف نیز با اعتبار تر خواهند بودند. بین نیاز و مصرف رابطه بسیار نزدیکی وجود دارد. اما سال‌های اخیر بین این دو فاصله افتاده و شاهد پدیده ای به نام مصرف گرایی هستیم. مصرف گرایی مبتنی بر نیازهای کاذب و ساختگی است. این پدیده که حالا به یک سبک زندگی تبدیل شده است، زمانی مخصوص جوامع غربی بود. اما در دهه های اخیر به علت گسترش رسانه ها، به همه جای دنیا سرایت کرده است. اولین خوش خدمتی رسانه در راستای اهداف خودش است. آنها با تبلیغ مصرف گرایی، در درجه اول، مصرف هرچه بیشتر خودشان را به مخاطب القا می کنند‌. وانمود می کنند که دنیای ارتباطات است و اگر کسی از وسایل ارتباط جمعی نظیر تلوزیون، رادیو، ماهواره، اینترنت و شبکه های اجتماعی استفاده نکند عقب مانده است. وقتی توانستند مصرف خودشان را به عنوان لوکس ترین کالا به مخاطب عرضه کنند، سراغ اهداف دیگر نظام سرمایه داری می روند. 

از میان مخاطبان، زنان به عنوان مهم ترین قشر جامعه و خانواده در معرض حملات رسانه ای قرار دارند‌.

بخش زیادی از آنچه زن امروز به عنوان خوراک فکری از رسانه ها دریافت می کند، ناظر به زندگی فرد گرایی است. شعار هایی نظیر بدن من، تحصیلات من، شغل من، پوشش من و.. از مکتب فرد گرایی است. این مکتب مادی، هویت اصیل زن را با قدرت رسانه ای تغییر می دهد. با تاکتیک اقناع و القا، زن را که ستون اصلی مدیریت درون خانه است به لجن تجمل گرایی می کشاند. 

 تلاش رسانه در به انفعال کشیدن مخاطبان از طریق سلب تفکر و تحقیق است. اهمیت مخاطب زن آنجاست که وقتی بانوی یک خانه اهل اندیشیدن نباشد، همسرداری و فرزنداری اش، تقلیدی از الگوهای غربی خواهد بود. آنوقت مادر یک خانواده از طریق رسانه و مصرف خوراک ضد دینی، سرباز جنگ شناختی دشمن خواهد شد. برای از پا درآوردن ملت‌ها کافی است، تفکر زنان آن ملت از کار بیافتد و دنبال هر چه رسانه باطل می گوید برود.
#به_قلم_خودم

#رسانه

#زن