روزهای اول ورودم به حوزه را خوب به یاد دارم. مهرماه سال۹۶ مدرسه النفیسه اصفهان
یادم می‌آید یک روز بین کلاس تاریخ، استاد بیت شعری خواندند:
“اَلا یا ایها الطلابِ ناشی علیکم بالمتون لا بالحواشی”
آن موقع اینطور برداشت کردم که منظور استاد این است که آهای طلبه‌های تازه وارد حسابی درس بخوانید و از هر چیزی غیر متن کتاب‌های درسی فاصله بگیرید. حالا که چند واحد تا پایان سطح دو نمانده، پیش خودم می‌گویم کاش از استاد پرسیده بودم منظورشان چیست؟ حواشی یعنی چه؟
آیا واقعا در دوران طلبگی فقط باید به کتاب‌ها چسبید؟‌
راستش این روزها بیشتر از هروقت دیگر مهارت آموزش و توانمندی طلاب خواهر دغدغه‌ام شده است. مدام حسرت روزهایی را می‌خورم که فقط درس خواندم. گاهی از خودم می‌پرسم نکند کتب درسی مانع کارهای فرهنگی و پژوهشی‌ شده باشند؟
به ریزش‌های هرسال حوزه فکر می‌کنم. اگر مباحث نظری همراه آموزش‌های عملی باشد، جذاب‌تر می‌شود. مثلا طلبه پایه دو، با توجه به علاقه و استعدادش، آموزش یک مهارت تخصصی را در کنار تحصیل علوم حوزوی شروع کند. نویسندگی، سخنرانی، فیلم‌سازی، پادکست‌سازی و هر قالب دیگری که مورد نیاز تبلیغ دین باشد، بیاموزد.
آن وقت خواندن فقه، اصول، احکام، تاریخ و هر درس دیگری شیرین می‌شود، چرا که طلبه دائما در ذهنش آموخته‌ها را داخل قالب می‌ریزد و برای روزی که ماهر شد برنامه می‌چیند.

شاید بهتر باشد اینطور شعر استادم را تغییر دهم:
” الا یا ایهاالطلاب الناشی علیکم بالمتون و بالحواشی
حواشیُ المفید للامرِ تبلیغ نشاطُ فی العلوم والامر تحصیل”

#به_قلم_خودم