انگار دعای اللَّهُمَّ أَدْخِلْ عَلَى أَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُورَ را برای این روزهای ما نوشته‌اند. مردم غزه با بیچارگی و آوارگی‌شان دارند بند بند دعا را شامل می‌شوند. نمی‌دانم این ابتدای دنیای بدون امام است یا آخرش.

هرچه که هست خیلی بد می‌شود اگر در شب‌های قدر، تقدیرات دنیای آدم‌های بی‌درد را بخواهیم.

مجازات حکام عرب و مجامع حقوق بشر باشد برای بعد از حکومت جهانی اماممان.

اما ما که سال‌ها در کشور انقلابی زندگی کرده‌ایم را چه شده که از غصه زنان روزه بی‌پناه هتک حرمت شده نمی‌میریم؟

ما که سال‌ها پای روضه‌های حرم توی سر و صورتمان زده‌ایم را چه شده که دق نمی‌کنیم؟ 

البته این نیست که جسم‌‌مان دق کند با بمیرد، آنچه باید درون ما تکان بخورد روحیه آزادگی است. وقت آن است مانند یاران کربلا جگر‌دار شویم. باید تمام من‌های بی‌تفاوتی در ما بمیرد. باید هرچه وزنه سنگی به جان ماست کَنده شود. مگر نشنیدی تنها کسانی توانستند با امام شهید شوند که از دنیا و زیورهایش دل شسته بودند؟

چند شب دیگر که بگذرد خبر بیمارستان شفا هم کمرنگ می‌شود اما شب‌های قدری در پیش است که اگر درست انتخاب کنی، درد زنان شهید هتک حرمت شده تا ابد در جانت می‌ماند. می‌خواهی منتقم خون پسر رسول خدا شوی؟ می‌خواهی امام در غربت را یاری کنی؟ باید تقدیراتت، انتخاب‌هایت تغییر کند. باید در شب قدر بنشینی به امامت بگویی می‌خواهم با شما باشم. از دنیا و سبک زندگی‌ای که مرا به تو و یاریت نمی‌رساند بیزارم و امام که ولی امر همه حساب‌ها و تقدیرات خداست بهترین‌ها را برایت می‌نویسد. 

بگذار یک شب قدر متفاوت را تجربه کنی تا تمام روضه‌هایی که از بچگی یاد گرفته‌ای را درس پس بدی..