​*طلبه های غر غرو به جایی نمیرسند.*

این جمله را اوایل دوران طلبگی ام از حاج آقا پناهیان در شبکه های اجتماعی دیدم.

 از همان موقع خدا کمکم کرد و خیلی کمتر از دوران دانشجویی ام غر زدم. 

  آنقدر سعی می کردم کاستی ها را تحمل کنم که یک روز معاون فرهنگی مان گفت:” پس چجور طلبه ای شدید؟ چرا مطالبه نمی کنید؟”

 تازه متوجه شدم غر نزدن با انتقاد کردن و مطالبه فرق دارد. آنچه مهم است نحوه بیان و ارائه راهکار است.

  اگر حوزه را حقیقتا خانه خود بدانیم، دلمان نمی آید حرف خانه را بیرون ببریم. از طرفی دلمان نمی آید سکوت کنیم و فرصت بهتر شدن را از خانه و خانواده خود بگیریم.

وقتی خودمان را یکی از اعضای خانواده بدانیم، اگر انتقادی به ما شود، آشفته نمی شویم. گویی یکی از خانواده مان تذکری به ما داده است.

شبکه کوثر نت، تالار گفت و گوی همین خانواده بزرگ است. 

باید یک سینی چای تازه دم بریزیم و بشینیم دور هم حرف بزنیم. 

مشکلات را با دلسوزی و ارائه راهکار بیان کنیم. یک نعلبکی چای بخوریم و حرف های بقیه خانواده را بشنویم.

اگر بحثی پیش آمد بیرون نبریم. تمام سعی مان آرامش اعضا و کمک برای بهتر شدن باشد.