اگر صبح زود جایی کار داشته باشم، عادت دارم از شب قبل لباس ها و وسایلم را آماده کنم.
برای فردا که نوبت دادگاه برای ماشین سرقتی مان داریم، داشتم وسایلم را آماده می‌کردم که بین چادر ساده یا آستین دار مردد شدم. یادم آمد فردا بچه ها که همراهم نیستند، با اتوبوس هم که نمی‌روم، پس چه نیازی به چادر آستین دار؟
تازه آنجایی که باید حاضر شوم، محیط رسمی و تقریبا مردانه ای است.
چه بهتر یک چادر ساده سرم کنم تا کمتر معذب شوم.
حتی از بین دو چادر بدون آستین، آن که طرح و نقش ندارد بهتر است.
یادم می‌آید در یکی از کارگاه های تشکیلاتی دانشگاه، استاد جوانی داشتیم که معتقد بود حجاب گرفتن با چادر ساده به حیا نزدیک تر است، زیرا مدل دست ها، هنگام رو گرفتن با چادر ساده به شکل گارد گرفتن می‌شود. و این با فطرت زن سازگار تر است."نقل به مضمون”
این حرف چند سالی گوشه ذهنم خاک نخورد، بلکه خیس خورد و حسابی جا افتاد.
اما چه کنم که با وجود فرزند، همان چادر ساده که به حیا نزدیک تر است، مدام باز می‌شود.
پس به اجبار چادر آستین دار را برای رعایت پوشیدگی بیشتر انتخاب می‌کنم.

#به_قلم_خودم