شب از نیمه که هیچ، نزدیک صبح است.
حیفم می آید بخوابم.
این کله پر از کلمه ام حالا تازه داغ شده و می تواند غلیان کند.
حیف است اگر بخوابم و کلمات گوشه سرم، رسوب کند.
باید بنویسم برای فردا
مثل همیشه، فردا نیاز به دانستن دارد.

پ ن: از طرف یک کوثرنتی بی خواب شده

#به_قلم_خودم