آیت الله حائری در خاطرات کودکی‌شان تعریف کرده‌اند که وقتی کار خلافی مرتکب می‌شدند، مادرشان اجازه کار کردن در منزل را از ایشان سلب می‌کرد و به اینگونه ارزش کار را در نظر بچه‌ها بالا می‌برد.

یعنی کار کردن برای مادر آنقدر مهم است که اگر فرزند خلاف کرد، شایسته انجامش نیست! کار کردن لیاقت می‌خواهد و آن خطا نکردن است.

در ایام عزاداری امسال، با این همه بحران و اتفاق‌های منطقه و جهان، دلشوره داشتم آیا حضرت مادر مرا قابل می‌دانند که کاری به من بدهند؟ یا تنبیه‌ام می‌کنند و کارهای ظهور پسرشان را به من نمی‌سپارند؟ نکند گناهانم باعث شود شایستگی کارهای پیش از ظهور را از دست بدهم؟

دلم گرم محبت مادرانه‌ای است که همه این سالها، حتی سالهایی که ایام شهادتش را با غفلت می‌گذراندم، مرا از رزق‌های مادرانه محروم نکرد.

چه رسد به امسال که با هر شهادت فرمانده و زن و کودک محور مقاومت به خود لرزیدم و از خداوند نقش موثر در ظهور را خواستم!

شاید فهم این‌ها، رزق‌های مادرانه سال‌های قبل است.

هرچه هست مادر، این سالهای باقی مانده تا ظهور، پیاله گدایی‌ها را پر تر می‌کشد، مباد کم بخواهیم!

مادر است و رئوف، خودش را طلب کنیم برای رسیدن به معیت امام.